Διαμαρτυρία 193: Κωνσταντίνος Αγγέλου

14 Νοεμβρίου 2006, 23:31
Από: Κωνσταντίνο Αγγέλου
Θέμα: Η παθογένεια της ελληνικής πραγματικότητας και ο Πολιτισμός

Τετάρτη Βράδυ άνοιξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία ακολουθώντας μια από τις συνηθισμένες μου, καθημερινές πράξεις. Ταράχτηκα. Ξαφνικά συναντήθηκα με μια διαμαρτυρία.

Και όμως ήταν μια ακόμα διαμαρτυρία. Μια διαμαρτυρία μέσα στις εκατοντάδες που συνηθίσαμε να μαθαίνουμε. Μια διαμαρτυρία μέσα σε όλες αυτές με τις οποίες ζούμε βρίζοντας, ξεσπώντας και ύστερα, πολύ γρήγορα τις ξεχνάμε όχι κάτω από το βάρος των προβλημάτων μας αλλά μέσα από το βάρος που φέρνει η συνήθεια στο άκουσμα διαμαρτυριών. Είναι επιπλέον και η κούραση. Κούραση να ακούμε συνεχώς για την κακοδιαχείριση, την διαφθορά, τον χρηματισμό, τις πελατειακές σχέσεις κομματαρχών – προυσταμένων υπουργείων, υπηρεσιών. Κούραση να ακούμε για την αναξιοκρατία, για τους στημένους διαγωνισμούς. Μια κούραση που ασφαλώς πηγάζει όχι μόνο από την φτώχεια της ίδιας επαναλαμβανόμενης πληροφορίας αλλά κυρίως από την αίσθηση της αδυναμίας που μας μεταδίδει αυτή η πληροφορία. Αλλιώς: είναι κάτι που ξέρουμε πολύ καλά, που μας εγκλωβίζει και που γνωρίζουμε και έχουμε δεχτεί τις συνέπειες του. Κουραζόμαστε λοιπόν να ακούμε αυτό που έχουμε αποδεχτεί: την μοίρα της κατώτερης ζωής. Μια ζωής στην ανέχεια της μη αυτοεκτίμησης από την αδικία που εισπράττουμε, από το μειωμένο επίπεδο ζωής που μας αναλογεί. Τα καρκινώματα παραμορφώνουν τις αναλογίες.

Αν όμως δεν βγάζω, και τούτο ισχύει, τον εαυτό μου έξω από όλα αυτά προς τι το ξάφνιασμα που σας περιέγραψα; Το θέμα είναι προσωπικό. Ο λόγος είναι ότι το ίδιο φαινόμενο με καταδυνάστευε ενάμιση χρόνο πριν. Πρόκειται για τον ΟΠΕΠ, τον Οργανισμό Προβολής του Ελληνικού Πολιτισμού. Το λαμπερό του όνομα βέβαια εμπνεύσθηκε με σκοπό την απόκρυψη της πραγματικής του ουσίας. Για όσους βιάζεστε να κρίνετε είναι παραπλανητικό μονάχα με την εξής παρατήρηση: Όπως καλά το είπαν και οι νέο-απορριπτόμενοι του νέο-απορριπτόμενου Culture Guide (νέο γιατί υπήρχαν και άλλοι πριν), το όνομα του αποτελεί πράγματι τέλεια αναπαραγωγή της Ελληνικής πραγματικότητας, του Ελληνικού Πολιτισμού και των «αρετών» του, μόνο που για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να προσθέσουμε την λέξη Σύγχρονος. Μέ αυτήν την επιχειρηματολογία προτείνω λοιπόν δύο εναλλακτικούς τίτλους: Οργανισμός Προβολής του Σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΠΣΕΠ) ή Οργανισμός της Καπήλευσης του Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΚΕΠ).

Από τον Οργανισμό λοιπόν έφυγα με την λήξη της σύμβασης μου το 2005, και ενώ ως τότε πάλευα την προγραμματισμένη ανοησία του. Ο οργανισμός αποδεικνύει ότι ο σύγχρονη πολιτική για τον Ελληνικό πολιτισμό είναι για γέλια ή για κλάματα (εξαρτάται από την διάθεση σου). Πρόκειται για τρομαχτικό επίτευγμα το ξόδεμα τεράστιων ποσών χρημάτων για να επιτευχθεί η αθλιότητα. Ξόδεμα σε διαφημιστικές εταιρείες (αλήθεια τι διαφημίζουν;), σε συμβούλους (αλήθεια τι συμβουλεύουν;) σε τελετές και εκδηλώσεις (αλήθεια ποιό το νόημα τους;). Ο Οργανισμός βάλλεται να καταστρέφει ότι μπορεί να έχει νόημα, να αντιστρέφεται κάθε ουσιαστική επένδυση στην Τέχνη και στον Πολιτισμό. Το θέμα είναι πως δεχόμαστε σαν λαός οργανισμούς τέτοιων οικονομικών μεγεθών και δυνητικής σημασίας να τους διαχειρίζονται άσχετοι. Και δεν είναι μόνο άσχετοι: Είναι και κομματικά στελέχη. Διπλό το κακό. Από τους προέδρους μέχρι τους διευθυντές. Και κανένα οργανόγραμμα, καμία αξιολόγηση του έργου του, κανένας ουσιαστικός μηχανισμός διαφάνειας. Και κανένα κριτήριο οφέλους. Και κανείς πολιτικός, ή ιθύνον, ή συνδικαλιστής, ή «άνθρωπος του πνεύματος» δεν μιλά. Γιατί μες την σαπίλα θα χάσουνε το γλειφιτζούρι τους, την μωρότητα της κενής περιεχομένου θέσης τους, την λάμψη του αργύρου, την ματαιοδοξία τους. Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, αλλά διαδίδει την σαπίλα του στο σώμα.

Όσο για μένα δεν διεκδικώ τίποτα. Δεν έχω την αφέλεια να απαιτώ. Θέλω μονάχα να σταθώ δίπλα στην δίκαιη διαμαρτυρία των ανθρώπων, ενάντια στο κλείσιμο ενός εκ των καλυτέρων στο είδος του site στον κόσμο. Ένα site που προωθούσε, χάρη σε μια σπάνια και τυχαία συνεύρεση ανθρώπων, την σπαρακτική προσπάθεια διάδοσης της Ελληνική τέχνης στο Εξωτερικό. Δεν ελπίζω. Η σαπίλα, ήδη αυτήν την στιγμή που κοιμόμαστε τον πολιτισμό της Eurovision, προχώρησε πολύ.

Ξεκαθάριζω ότι δεν μιλάω συμφεροντολογικά. Ίσα-ίσα. Γράφω αυτό το γράμμα για μένα. Ίσως γιατί τώρα και εγώ, ως καλλιτέχνης της μειοψηφίας των εξω-media, κομμάτι αυτής της ξεχασμένης γης, θα έχω λιγότερες δυνατότητες να δείξω αλλού την προσπάθεια της προσωπικής μου καλλιτεχνικής πράξης.

Κωνσταντίνος Αγγέλου
Οπτικός Καλλιτέχνης
Ανεξάρτητο Δύκτιο Ελλήνων Καλλιτεχνών